Barışa Dair: Evin İçinden Dünyaya Açılan Yol

Bugün 1 Eylül Dünya Barış Günü. İnsanlık tarihine baktığımızda savaşların, yıkımların, acıların gölgesinde büyüyen nesillerin hikâyesini görürüz. Oysa barış yalnızca savaşsızlık değildir; barış, insanın kendi içindeki huzurundan başlayarak aileye, topluma ve tüm dünyaya yayılan bir haldir.

Bir sosyolog ve aile danışmanı olarak görüyorum ki, toplumsal barışın temeli evlerin içinde atılır. Çocuğun ilk tanıdığı adalet duygusu anne-babanın yaklaşımında gizlidir. Sevginin koşulsuzluğu, güvenin sürekliliği ve saygının öğretisi aile içinde deneyimlendiğinde, birey bu değerleri toplumsal ilişkilerine taşır. Eğer evin içinde öfke, şiddet, sevgisizlik hâkimse; birey barışı sadece bir temenni olarak duyar, ama içselleştiremez.

Bugün, dünyanın birçok köşesinde insanlar barışı talep ediyor. Ancak barış, tepeden inme bir karar ya da tek bir imza ile değil; günlük yaşam pratiklerimizle, birbirimize bakışımızla inşa edilir. Sokakta selam vermek, komşusuna destek olmak, farklılıklara saygı göstermek, karşısındakini “öteki” değil “eşit” görmek… İşte bu küçük ama anlamlı adımlar, küresel barışın temel taşlarıdır.

Barışı konuşurken unutmamamız gereken bir diğer nokta da “sorumluluk”tur. Barış, sadece politikacıların ya da uluslararası kurumların meselesi değildir; hepimizin omuzlarına düşen bir sorumluluktur. Çünkü barışı korumak, aslında insanı insan yapan değerleri korumaktır: adalet, empati, vicdan, merhamet.

1 Eylül bize şunu hatırlatıyor: Barış bir gün değil, her gün yaşanması gereken bir kültürdür. Önce kendi içimizde barışı bulmalı, sonra ailemizde yaşatmalı, ardından topluma ve dünyaya yaymalıyız. Barış, insanlığın ortak dili, kalplerimizin ortak ritmidir.

Bugün ve her gün, barışın sesi öfkenin sesinden daha gür çıksın.