Kendin Olmaya Cesaretin Var mı?

İnsanın kendi değerini aradığı yer, çoğu zaman yanlış bir adrestir. Onu başkalarının takdirinde, onayında, beğenisinde bulmaya çalışırız. Halbuki asıl mesele, kendi gözümüzde ne kadar kıymetli olduğumuzdur.

Çocukluktan itibaren çevremizden gelen tepkilerle şekilleniriz. İyi çocuk olunca seviliriz, sessiz kalınca takdir ediliriz, başkalarının beklentilerine uyum sağladıkça “akıllı” sayılırız. Böylece kendi benliğimizi, başkalarının gözünden izlemeye başlarız. Zamanla öyle bir hâle geliriz ki, kendimizi başkalarının bakışıyla tanımlar, değerimizi onların ölçüsüne göre biçeriz.

Ama gerçek büyüme, bu yanılsamadan uyandığımız anda başlar.

Değer, dışarıdan gelen bir madalya değildir. İçsel bir duruş, bir özsaygı hâlidir. Kim olduğunu bilen, sınırlarını çizebilen, hayır diyebilen, kendi seçimlerinin sorumluluğunu alabilen bir insan, artık başkalarının onayına ihtiyaç duymaz. Çünkü bilir: Herkesin takdir ettiği biri olmak, kendin olmaktan vazgeçmenin bir diğer adıdır.

Toplumun dayattığı normlar, sosyal medya onayları, çevrenin beklentileri arasında kaybolan birçok insan, aslında kendine ait olmayan bir hayatı yaşamaktadır. Bu da sürekli bir tatminsizlik, tükenmişlik ve kimlik bulanıklığı yaratır. Oysa insan, kendi iç sesiyle temas kurabildiğinde yeniden doğar.

Kendin olmak kolay değildir. Cesaret ister. Kalabalıkların alkışını değil, vicdanının huzurunu seçmek demektir. Herkesin beğendiği değil, senin inandığın yolda yürümek demektir. Onay almadan da var olabilmek… İşte bu, gerçek özgürlüktür.

Kendi değerini dışarıda değil, içinde bulan insan; artık birileri ne dedi diye değil, kendi iç sesi ne söylüyor diye yaşar. İşte o zaman hem büyür hem iyileşir.

Ve belki de o zaman, başkalarını memnun etmeden de sevilmeye, kabul görmeye ve var olmaya cesaret ederiz.