“Kendini Duymak İçin Susmak”

Hayatımızın birçok döneminde başkalarını iyileştirme görevini kendimize biçiyoruz. Bir anne olarak, bir dost, bir eş ya da bir danışman olarak… Herkesin yarasına merhem olmaya çalışırken, kendi kanayan yerlerimizi görmezden geliyoruz.

Oysa insanın içindeki boşluğu başkalarının doluluğuyla kapatamazsın. Sürekli başkalarını dinleyip, onların acılarına rehberlik ederken kendi iç sesin gittikçe kısılır. Farkında olmadan bir gün susar… Ve sen, sadece dışarıyı değil, kendini de duyamaz hale gelirsin.

İyileştirme gücünün gerçek kaynağı senin kendinle olan bağındadır. Eğer sen, kendini ihmal edersen, bir süre sonra başkalarına sunduğun desteğin içi boşalır. Anlam kaybolur. Yorgunluk birikir. Sessizce tükenirsin.

Bu yüzden diyorum ki:
Başkalarını iyileştirmeye ara ver. Kendini duymaya çalış.
Sessizleş.
Yavaşla.
Bir süre sadece kendinle ilgilen.

Ne zamandır içinden gelen seslere kulak vermedin?
Kalbin ne diyor?
Vücudun neye ihtiyaç duyuyor?
Ruhun sana ne anlatmaya çalışıyor?

Kendini duymak, bencillik değil; kendini onarmaktır.
Sen iyiysen, dokunduğun her şey iyileşir.
Sen sağlıklıysan, kurduğun her bağ derinleşir.
Sen duyuluyorsan, başkalarını da gerçekten duyabilirsin.

O halde bugün, sadece başkaları için değil, kendin için de yaşa.
Biraz dur. Biraz hisset.
Ve unutma: En iyi iyileştirici, önce kendini duyan kişidir.